ეს იყო წამები, რომლებმაც სამუდამოდ შეცვალეს ერთი ზოოპარკის ისტორია — და, შესაძლოა, კაცობრიობის მორალური საზღვრებიც.
2016 წლის მაისი. ამერიკის ერთ-ერთი ცნობილი ზოოპარკი. დედა და შვილი მშვიდად დააბოტებენ ფრინველების სახლში. მაგრამ მოულოდნელად, ერთი უყურადღებო წამი და სამყარო თავდაყირა დგება — 3 წლის ბიჭი ვარდება გორილას ვოლიერში. იქ, მის წინაშე, დგას 200 კილოგრამიანი ვერცხლის ზურგიანი გორილა — ჰარამბე.
გორილა უახლოვდება. პანიკა. კივილი. გულიანად მომდგარი წამები, სადაც არავინ იცის, როგორ იმოქმედებს ცხოველი. ჰარამბე ბავშვს აკვირდება, შემდეგ ხელს წაავლებს და წყალში ჩათრევს. ვიდეოკადრებზე ჩანს, როგორ დაჰყავს ის ვოლიერის სხვადასხვა ნაწილში. ზოგი ამბობს — იცავდა; სხვები — რომ დაუცველს საფრთხე ემუქრებოდა. მაგრამ ყველასთვის ცხადია მხოლოდ ერთი რამ: დრო გადის, და ყოველი წამის ფასი — შეიძლება სიცოცხლე იყოს.
ზოოპარკის ხელმძღვანელობა არჩევანის წინაშეა. დამამშვიდებელი ინექცია შეიძლება დაგვიანებული აღმოჩნდეს — მისი ეფექტი ნელა მოქმედებს და აფორიაქებულმა ჰარამბემ შესაძლოა ტრაგედია დააჩქაროს. საბოლოოდ, ირჩევენ იმ გზას, რომელსაც უკან ვეღარავინ აბრუნებს.
სნაიპერი ისვრის. ერთი გასროლა. ჰარამბე მკვდარია. ბავშვი გადარჩა.
და მერე — გაჩუმება, რომელიც ერთბაშად ენაცვლება დაუსრულებელ ვნებათაღელვას.
სოციალური ქსელები ჰეშთეგით #JusticeForHarambe ივსება. საზოგადოება ორად იყოფა: ერთნი ბავშვის გადარჩენას ასხამენ ხოტბას, მეორენი — გორილას სიკვდილს გლოვობენ. ათასობით ადამიანი ითხოვს პასუხს — ვისი პასუხისმგებლობა იყო ეს? რატომ ვერ დაიცვეს ორივე სიცოცხლე?
ჰარამბე იქცა სიმბოლოდ — დაუცველის, დიდის, ბუნებრივად კეთილის, რომლის გაქრობა საჭირო გახდა „სწორი გადაწყვეტილების“ სახელით.
მაგრამ რამდენად სწორია ის, რაც გატეხილ გულს ტოვებს?
ეს ამბავი მხოლოდ ერთი ბავშვისა და ერთი გორილას ტრაგედია არ ყოფილა.
ეს ჩვენი სახეა — ადამიანებისა, რომლებიც ხშირად არჩევანს ვაკეთებთ ძალაუფლებისა და შიშის საფუძველზე და არა თანაგრძნობის ან მოთმინების გამო.
ბავშვი გადარჩა. ჰარამბე აღარ არის.