ჯარიმების ამოცანა: როდესაც მათემატიკა სამართალს არ ემთხვევა

რუსთაველის მათემატიკა: 216 დღე ქუჩაში – 34 ჯარიმა ხელში. დანარჩენი სად არის?

❝როცა სამართლებრივი სისტემა მექანიკურად აჯარიმებს მოქალაქეს, მაგრამ ვერ ახერხებს იმავე სიზუსტით დათვალოს შენი პროტესტის პერიოდულობა – ჩნდება კითხვა: ეს სამართალია თუ ქაოსი?❞

“დღეს მე და ნიკა სიმონიშვილი მივედით, უკვე მერამდენედ, ერთ-ერთი ჯარიმის გასასაჩივრებლად. მეხუთე, მეშვიდე? არა, მეცხრე.
ეს უკვე ჩვეული გზაა — ადმინისტრაციული შენობა, ფორმიანი ადამიანები და ჯარიმები, რომლებიც გაკვირვებულად გადმოგცდება: „აი თქვენი ფურცელი“.

მაგრამ დღეს “საოცრება” მოხდა — შემთხვევით გავიგე, რომ სულ 34 ჯარიმა დამიგროვდა.

დიახ, 34 ოფიციალური ჯარიმა.

და აი აქ ჩნდება ის, რასაც პირობითად დავარქმევდი „რუსთაველის მათემატიკას“:

მე რუსთაველზე ვარ ყოველდღე. უკვე 216 დღეა.

• ერთსა და იმავე დროს.

• იმავე ადგილას.

• იმავე პროტესტით.

თუ მართლწესრიგი და ადმინისტრაციული ჯარიმები რეალურად მუშაობს, და პირდაპირ ქუჩაში დგომისთვის ხარ დაჯარიმებული, მაშინ ლოგიკურად უნდა მქონდეს 216 ჯარიმა.

მაგრამ ოფიციალური მონაცემი ამბობს – 34.
რაც ნიშნავს:

216 – 34 = 182 გაუჩინარებული დღე.

სად არის ეს 182 დღე?

• არ/ვერ შემინიშნეს?

• არ/ვერ დაფიქსირდა?

• დაავიწყდათ?

• თუ უბრალოდ არ ჩათვალეს საჭიროდ?

ამ კითხვაზე არ მაქვს პასუხი, მაგრამ სისტემის ქაოსურ ბუნებას კარგად აჩენს.

ერთ დღეს – ჯარიმა.
მეორე დღეს – იგნორი.
მესამე დღეს – წყენა.
მეოთხე – ადმინისტრაციული აღშფოთება.

როცა სამართალი არაა თანმიმდევრული, ის ქრება ავტორიტეტიობიდან

ეს უკვე მხოლოდ ჩემს შემთხვევას არ ეხება. ეს ეხება სისტემას, რომელიც არჩევითად ახორციელებს კონტროლს, არასდროს განმარტავს სტანდარტს და მოქალაქესაც კანონის რწმენას აკარგვინებს.

თუ ჯარიმა ერთ დღეს მოქმედებს და მეორე დღეს არა – მაშინ ეს აღარ არის სამართლებრივი ინსტრუმენტი.
ეს უკვე მექანიკური რეფლექსია, რომელიც ზედაპირზე კი ქმნის „მოქმედების ილუზიას“, მაგრამ შიგნიდან – ცარიელია.

და მაინც — მე ისევ რუსთაველზე ვიქნები.

იმავე დროს. იმავე ადგილას.
მინდა, რომ 34-ის ნაცვლად – ყველა დღე ჩაიწეროს.
რომ ჩემი ხმა ქაღალდზე მხოლოდ ჯარიმად არ დარჩეს.
რომ ერთ დღეს ეს „დაკარგული 182 დღე“ არ დაკარგოს თავად ქვეყანამ.

როცა პროტესტის ყოველდღიურობას ვიგრძნობ რიცხვებში, ვხვდები — ეს ბრძოლა უკვე სტატისტიკას გასცდა და იქ იწყება თავისუფლება” – აცხადებს მსოფლიო ბარიტონი, პაატა ბურჭულაძე.