4 ივლისს, სასამართლო დარბაზში ერთ-ერთმა ყველაზე მძაფრმა და გულწრფელმა გამოსვლამ ქვეყნის საზოგადოებაში მძაფრი გამოხმაურება გამოიწვია. ონისე ცხადაძემ, რომლის მამა სასჯელაღსრულების სისტემაში გარდაიცვალა საეჭვო გარემოებაში, სიტყვით გამოსვლისას ღია ტონით ისაუბრა სახელმწიფოს პასუხისმგებლობაზე, სამართლიანობის მნიშვნელობაზე და საკუთარი პირადი ტკივილის საზღვრებზე.
„სრულიად გულწრფელად, ყოველგვარი ნეგატიური აზრისგან დაცლით გეკითხებით… მე თუ ვინმე მომიკლავს ცხოვრებაში?“ — ამ სიტყვებით დაიწყო ცხადაძემ მორალურად მძიმე და ემოციურად დამტვირთველი გამოსვლა. კითხვაზე, რომელიც თითქოს რიტორიკულ ჩარჩოში ჩაესმა დარბაზს, პასუხად პროკურორმა ვაჟა თოდუამ უთხრა: „გულწრფელად გისამძიმრებთ.“
ცხადაძე უარყო, რომ მის მამის გარდაცვალებას რაიმე ბუნებრივი მიზეზი ჰქონდა და ხაზი გაუსვა იმ გრძნობას, რაც პირველად დაეუფლა:
„გულზე არაფერი არ სჭირდა მამაჩემს. პირველად მისი გულზე დადებული ხელი იმ დღეს დავინახე, როცა მაკავებდნენ…“
მისი გამოსვლა არ იყო მხოლოდ ემოციის გამოხატვა — ეს იყო მოთხოვნა სამართლებრივი პასუხისმგებლობის შესახებ:
„ჩემთვის მკვლელები ხართ. არ ვაპირებ, რომ ადამიანურად არ გაპატიოთ, მაგრამ სამართლებრივად… მოვა დრო ამ ქვეყანაში, უმაღლესი თანამდებობის პირებიდან დაწყებული, იმ გამხდარი ბიჭით დამთავრებული, მანდატური რომ ზის და ჰგონია, არაფერს აშავებს — ყველა პასუხს აგებთ.“
ცხადაძემ მაგალითიც მოიყვანა — სერიული მკვლელის სასამართლო პროცესზე, როცა სასულიერო პირმა ერთ-ერთი მსხვერპლის სახელით მას პატიება გამოუცხადა:
„იქ დამთავრდა ყველაფერი“, — თქვა მან და მიუთითა, რომ მასში შურისძიება არაა, მაგრამ სამართლიანობა — უკომპრომისოდ სურს.
მოსამართლე ნინო გალუსტაშვილის მოწოდებას — „ონისე, მესმის, მაგრამ კორექტულად…“ — ცხადაძემ მძაფრად უპასუხა:
„არ გესმით. მამათქვენი როგორ არის? ცოცხალი გყავთ?“ — თქვა მან და ხაზგასმით აღნიშნა, რომ მისი განცდების სიღრმის გაგება მხოლოდ იმ ადამიანს შეუძლია, ვისაც მსგავსი ტკივილი გამოუვლია.
მისი გამოსვლა დასრულდა თხოვნით:
„ჩემზე ნუ იდარდებთ. ქვეყანას მივხედოთ — ეს თხოვნა მაქვს თქვენთვის მხოლოდ.“
ონისე ცხადაძის განცხადება მხოლოდ პირადი ტრაგედიის გამოხატვა არ ყოფილა. ეს იყო ღია ბრალდება — სისტემის, იმ პასუხისმგებელი პირების, ვინც, მისი აზრით, ხელს აფარებს სიკვდილს და უსამართლობას.
მის მიმართ საზოგადოების გამოხმაურება თანაგრძნობით იყო სავსე — ადამიანები მას მხარდაჭერას უცხადებდნენ სოციალურ ქსელებში, საზოგადოებრივ ჯგუფებში, ქუჩაში.
მთავარი კითხვა კი ისევ ჰაერშია დარჩენილი:
ვინ აგებს პასუხს გარდაცვლილი მამის გამო? და შეიძლება თუ არა, რომ ეს ქვეყანა მართლაც „ამოსათრევი“ არ გახდეს“ — როგორც თავად ონისე ამბობს?
ონისე ცხადაძის სიტყვები დღეს მხოლოდ ოჯახური ტრაგედიის გამოძახილი არ არის. ეს არის ქვეყნისთვის ერთგვარი სარკე — წარსულის ტკივილით, დღევანდელი სიმხდალითა და მომავლის რწმენით.
ეს არის ხმა, რომელსაც ან მოისმენენ… ან კვლავაც დაიკარგება გაუგონრობაში.