ღამით ირაკლი კვირიკაძემ მარჩელო მასტროიანი თარჯიმანთან ერთად ფარაჯანოვის სახლში მიიყვანა. ფანჯრები სრულიად ბნელი იყო. ირაკლიმ გულის გაჩერებამდე მიაღწია კარს და ჭრიალით გაიღო ის. ტრიომ შეაბიჯა შავ ხვრელში, უცნობ სიბნელეში. შემდეგ კი ოთახში კაშკაშა შუქი აინთო!
სერგეი ძვირფას სტუმრებს ელოდა, მდიდრული სუფრა გაშალა და მეგობრებს დაურეკა, რომლებიც ოცდაათამდე იქნებოდნენ, რომეთა შორის იყო მხატვარი, თბილისის აბაზანის დამლაგებელი, არქიტექტორი, ოპერის სუფლიორი, წვეულების ორგანიზატორი, კინოსტუდია «გრუზია-ფილმის» პარტორგი, ბრილიანტების მყიდველი, ექიმი, პარიკმახერი…
თხზულებაში „ფარაჯანიადა“ კინორეჟისორი ირაკლი კვირიკაძე, რომელიც მასრტოიანის თბილისის პროგრამაზე იყო პასუხისმგებელი, იხსენებს: „შემდეგ წამიყვანეს სერგო ფარაჯანოვთან. იქ ძალიან საინტერესო ამბავი მოხდა. ფარაჯანოვი მთაწმინდაზე ცხოვრობდა, ისეთ ადგილას, სადაც დიდი მანქანა ქუჩის ბოლომდე ვერ ადიოდა. მანქანიდან გადმოვედით და გზა ფეხით გავაგრძელეთ. ამ დროს ერთ-ერთი იტალიური ეზოდან გამოვიდა ქალი ვედროთი. მარჩელო რომ დაინახა, გაიყინა, უცებ გადააგდო ვედრო და დაიწყო ყვირილი: „მარჩელო მოვიდა, მარჩელო მოვიდა!“ და ყვირილით გაიქცა ეზოში. სერჟიკის (ფარაჯანოვი) სანახავად წავედით, საოცარი კაცი იყო, თეატრის კაცი, ფარაჯანოვმა იმ ღამეს თავის თავს აჯობა: სიცილისგან სახლის კედლები კინაღამ ჩამოინგრა. მალე თარჯიმანი აღარ სჭირდებოდა — ნიჭი ხომ ნებისმიერ ენაზე გასაგებია. სერჟიკიდან რომ წამოვედით, ქვევით ყვავილებით უზარმაზარი ხალხი გველოდა, მარჩელოს მიუახლოვდნენ. ის გაოგნებული იყო: „იტალიაშიც კი არ მომესალმეიან ასე თბილად!“ — თქვა მან ცრემლიანი თვალებით.
დილის ოთხ საათზე ფარაჯანოვი კოტე მესხის ქუჩაზე მასტროიანის გასაცილებლად წავიდა. ძველ თბილისურ სახლთან სერგეი დაბალ აივნის ქვეშ გაჩერდა. შოუ გაგრძელდა ორი კინოგენიოსი დიალოგით:
— მარჩელო, შენი სიყვარული აქ ცხოვრობს. ის მთელი ცხოვრება მხოლოდ შენ გელოდება, მარჩელო მასტროიანი.
— ჩემი სიყვარული? — გაიკვირვა მარჩელომ.
— შუშანა ჰქვია. ქალწულია… სამოცდათოთხმეტი წლისაა!
მარჩელომ შეშინებული შეხედა ფარაჯანოვს:
— სამოცდათოთხმეტის?
— საკუთარი თავი შენთვის შეინახა! მთელი ცხოვრება! და შენ მოხვედი!
ფარაჯანოვმა ეზოში ნაპოვნი ბამბუკის კიბე აივანზე დადგა და ზევით ავიდა. მარჩელო ჰიპნოზირებულივით გაჰყვა ახალ მეგობარს. საძინებელში აღმოჩნდნენ.
მთვარის შუქმა გაანათა საწოლი, რომელზედაც მსუქან შუშანას ეძინა. მასტროიანმა გაიხსენა უზარმაზარი სარაგინა ფელინის ფილმიდან «რვანახევარი»: რამდენიმე მონეტისთვის, რომელსაც მას კათოლიკური კოლეჯის ბიჭები აძლევენ, გიგანტი არსება ცეკვავს რუმბას მათ წინ, ზღვის სანაპიროზე, აკანკალებს უზარმაზარ თეძოებს და მას არაჩვეულებრივ უკანა მხარეს.
საწოლს მიუახლოვდნენ. დახრილმა სერგეიმ ჩასჩურჩულა:
-შუშანა კიდევ გძინავს? ასე შენ ვერ იხილავ შენს ოცნებებს! გაახილე თვალები პატარავ!
ორასი კილოგრამიანმა მოხუცმა ქალმა თვალები გაახილა, იცნო სერგეი და ჰკითხა:
— ამჯერად რა გინდა ვირო?
— რაზე ოცნებობ შუშანა? გიყვარს მასტროიანი?
— მასტროიანი? დიახ…
— აი ისიც! მიიღე!
ამ სიტყვებით სერგეიმ ყოველგვარი პატივისცემის გარეშე დახრევინა მარჩელოს თავი და შუშანას უზარმაზარ მკერდში ჩაახრჩო ის.
შუშანას ეჭვი ეპარებოდა:
— ნამდვილია?
მარჩელომ გაუღიმა მას. სიამოვნებდა თამაში, მაგრამ თავს ცოტა უხერხულად გრძნობდა. თუმცა მან მოახერხა რუსულად ეთქვა:
-შუშანა მიყვარხარ!
მამაკაცის სახეში შეხედვით, შუშანა უცებ მიხვდა, რომ ეს იყო ნამდვილი მასტროიანი. იყვირა და თავი აწბილებულ მკერდზე მიადო.
ფარაჯანოვმა საძინებლის კარი მიხურა და აივანზე აღმოჩნდა, საიდანაც მორთო ყვირილი:
— შუშანა კაზარიანი ქალიშვილობას კარგავს! მე გამოვფენ მის ზეწარს.
საერთო სიცილში წინადადება არ დაამთავრა. გამოფხიზლებული მეზობლების აქტიურმა ყვირილმა მთელი სოლოლაკის კვარტალი გაააქტიურა. ხალხმა ღვინით, ყველითა და მწვანილებით, ბოთლებით დაიწყო ვიწრო ქუჩაზე შეკრება. ააგეს გრძელი სუფრა და ისევ, ხელახლა დაიწყეს ქეიფი.
დამდნარი მთვარის შუქზე მარჩელომ მოისმინა ქართული მრავალხმიანობა, ჩაეხუტა ორ მოხუც მეზობელს — თავის თავგანწირულ გულშემატკივარს, ხალხური სიყვარულის ტალღებში იბანავა და თავი ბედნიერად იგრძნო. დაიყვირა: «უკან შეირჭეთ ყველა ოსკარი!» ვითხოვ პოლიტიკურ თავშესაფარს! მე ვრჩები თბილისში!” (თბილისში თურმე გაიგო, რომ მისი ოსკარის ნომინაცია საუკეთესო მსახიობი კაცისთვის ფილმში «შავი თვალები» ჩავარდა. თუმცა ამ ფილმში მსახიობის ნამუშევარი შემდგომ კანის კინოფესტივალზე მთავარი პრიზით დაჯილდოვდა).
მარჩელო მასტროიანი საქართველოს 1988 წლის მარტში ეწვია. «… მზად ვარ ქართულ სტუმართმოყვარეობაზე საათაბით ვისაუბრო», — ყველას უზიარებდა მოგზაურობის შთაბეჭდილებებს მსახიობმა. ორი დღე თავს საშობაო ბატივით ვგრძნობდა, რომელსაც დასაკლავად ასუქებენ. ყოველ ნაბიჯზე ვარ გარშემორტყმული ყველას ყურადღებით. უფრო მეტიც, თქვენ თქვენს ემოციებს ისეთი ტემპერამენტით გამოხატავთ, რომელიც მხოლოდ იტალიელებს შორისაა შესაძლებელი. ზოგადად, ქართველები და იტალიელები, როგორც აღმოჩნდა, ბევრ რამეში ჰგვანან ერთმანეთს. ძალიან მომეწონა თქვენი ხალხი. იცით, იუმორის გრძნობის მქონე პიროვნებები ყველგან გვხვდება. მაგრამ იუმორის, ირონიისთვის, ყველაფრის დაცინვის უნარი, მათ შორის, პირველ რიგში, საკუთარი თავზე, იყო საერთო ეროვნული ხასიათის ნაწილი — ეს ძალიან იშვიათია. და ეს შესანიშნავია! ”