ეს კითხვა თითქოს მარტივია, თუმცა სინამდვილეში გადაკვეთს ეროვნულ ღირსებას, მორალს, ოკუპაციასა და პასუხისმგებლობას. საკითხი არა მხოლოდ მუსიკალური ან პროფესიული არჩევანია — ის პირდაპირ უკავშირდება ქვეყნის მეხსიერებას, იდენტობას და იმ რეალობას, რომელსაც საქართველო უკვე ათწლეულებია ყოველდღიურად აწყდება.
რუსეთი ოკუპანტია — და ამას არ სჭირდება განმარტება.
ეს ქვეყანა 2008 წლის შემდეგ ღიად, დაუფარავად აკავებს საქართველოს ტერიტორიებს — აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონს („სამხრეთ ოსეთს“), არღვევს საერთაშორისო სამართალს და ყოველდღიურად აშენებს მავთულხლართებს ჩვენს მიწაზე. რუსეთის საოკუპაციო რეჟიმმა ბევრი ქართველი გააუბედურა, გადაასახლა ან მოკლა. ამ ფონზე, რუსულ სცენაზე გამოსვლა უკვე მხოლოდ მუსიკალური კონტექსტი აღარ არის.
კულტურა = პასუხისმგებლობა?
მუსიკოსები ხშირად ამტკიცებენ, რომ კულტურა პოლიტიკის მიღმა უნდა იდგეს. ეს არგუმენტი ხშირად ჟღერს, მაგრამ ხშირად მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როცა თავად გარემო ნეიტრალურია. რუსეთთან მიმართებით კულტურა მნიშვნელოვანი პროპაგანდისტული იარაღია. როდესაც ქართველი ხელოვანი გამოდის მოსკოვში, მისი ხელოვნება შეიძლება ინტერპრეტირებულ იქნას, როგორც რუსეთის „ნორმალურობის“ და „საერთაშორისო მისაღებლობის“ დადასტურება — მაშინ, როცა რუსეთი ყოველდღიურად არღვევს საერთაშორისო წესრიგს.
სოლიდარობა უკრაინასთან და საკუთარი ტკივილი
უკრაინის წინააღმდეგ დაწყებულმა სრულმასშტაბიანმა ომმა კიდევ უფრო გაამწვავა ეს დისკუსია. ქართველი საზოგადოება, რომელმაც საკუთარ თავზე გამოსცადა რუსეთის სამხედრო აგრესია, კარგად ხედავს უკრაინელი ხალხის ტანჯვას. ამ დროს რუსეთის სცენებზე ცეკვა-გალობა არამხოლოდ მორალურად გაუმართლებელი, არამედ შეურაცხმყოფელიც არის.
და თუ ეს არ არის მიუღებელი ქართველი მუსიკოსისთვის პირველ რიგში საქართველოს ოკუპაციის გამო, მაშინ სად გვინდა გავზომოთ სირცხვილის ზღვარი?
მუსიკოსის არჩევანი — ეროვნული პასუხიმგებლობა
არავინ აყენებს ეჭვქვეშ ხელოვნების ძალას, მაგრამ იმ დროისას, როცა ქართველი ჯარისკაცი ოკუპანტისგან დაცულ ზონას იცავს, როცა დევნილი ოჯახები დღესაც იმედს არ კარგავენ საკუთარ სახლებს რომ დაუბრუნდებიან, მუსიკოსის არჩევანი აღარ არის მხოლოდ პირადი — ის ხდება საზოგადოებრივი და ეროვნული.
რატომ უნდა იყოს ეს თემა განხილვის საგანი?
იმიტომ, რომ ჩვენ არ ვართ მხოლოდ ინდივიდები, ჩვენ ვართ ერთიანობის ნაწილი.
იმიტომ, რომ თუ ქვეყანა არ განიხილავს მორალურ საზღვრებს ომის და ოკუპაციის ფონზე, მაშინ იწყება ღირებულებითი ეროსია — და სწორედ აქედან იშლება საზოგადოებრივი თავმოყვარეობა.
ეს არ არის ცენზურის საკითხი. ეს არის კითხვა, რომელიც უნდა დაისვას და პასუხიც უნდა გაეცეს:
რომელია მნიშვნელოვანი — კარიერა ოკუპანტის სცენაზე, თუ მორალური სიმაღლე საკუთარი ხალხის გვერდით?