მას შემდეგ, რაც ვლადიმერ პუტინმა 20 წელზე მეტი ხნის წინ დაიკავა პრეზიდენტის თანამდებობა, მან ისევ და ისევ ისაუბრა ძალაუფლების ვერტიკალის იდეაზე, რომელიც მისი მმართველობის გამორჩეული თვისება გახდა, — წერს New Yorker- ის მოსკოვის კორესპონდენტი, ჯოშუა ჯაფა. ეს «ვერტიკალი» წარმოდგენილი იყო, როგორც 90-იანი წლების რუსული სახელმწიფოს არეულობის და უმწეობის ანტიდოტი. ამასთან, პუტინის რუსეთი ფუნქციონირებდა როგორც მთლიანი იერარქიული მანქანა, სადაც ის იყო ყველაზე მაღლა და მისი ნება იყო თუ ვის დაუთმობდა, გუბერნატორებს, ბიზნესმენებს, სკოლის დირექტორებსა თუ ჯაშუშებს.
«მაგრამ პანდემიამ აჩვენა, თუ რამდენად გაზვიადებულია ამ ვერტიკალის ეფექტურობა. პუტინი პერიოდულად გამოდიოდა ეთერში, რათა გამოეცხადებინა ახალი ”არასამუშაო დღეები”, რაც რეგიონებს აძლევდა საშუალებას თავად აირჩიათ შემაკავებელი ზომები და ცენტრისგან რაიმე მნიშვნელოვან საკითხებში ეკონომიკური დახმარებას არ ითვალისწინებდა. გუბერნატორებთან მისი ვიდეოკონფერენციები გადაიცემოდა პირდაპირ ეთერში ფედერალურ არხებზე, სადაც ის მოწყენილი და თვითგანრიდებული ჩანდა,» — წერს ავტორი.
რუსეთის რეაქცია პანდემიის მიმართ საშინელი არ შეიძლება ეწოდოს: დაფიქსირებული ინფექციების ამდენი შემთხვევის და დაღუპულთა საეჭვო ოფიციალური რიცხვის შემთხვევაშიც კი, ჯანდაცვის სისტემამ მოახერხა კოლაფსის თავიდან აცილება და სიკვდილის ისეთი დიდი რაოდენობის თავიდან აცილება, რომელთა დამალვაც შეუძლებელი იყო. რეგიონალურმა წარმომადგენლებმა და ჯანდაცვის მუშაკებმა დამოუკიდებლად შეძლეს ვირუსის გავრცელების წინააღმდეგ ბრძოლა.
მაგრამ ვერტიკალმა თავად აჩვენა თავისი ფსიქიკური თუ ვირტუალური ძალა და არა რეალური კრიზისის დროს ეფექტურად მოქმედების შესაძლებლობა, წერს New Yorker.