„ჩემთვის პრინციპულია, უარი ვთქვა ნებისმიერ ტყუილში მონაწილეობაზე — იმიტომ, რომ რეჟიმი ტყუილზე დგას,“ — წერს პარტია „გირჩი – მეტი თავისუფლებისთვის“ ლიდერი ზურაბ ჯაფარიძე ციხიდან გამოგზავნილ წერილში.
ჯაფარიძე კიდევ ერთხელ აფიქსირებს საკუთარ პოზიციას თვითმმართველობის არჩევნებთან დაკავშირებით და ამბობს, რომ პოლიტიკური ლიდერების მხრიდან უარი ტყუილში მონაწილეობაზე და სიმართლის ხმამაღლა თქმა ერთადერთი სწორი სტრატეგიაა გამარჯვებისთვის.
„მოკლედ და პირდაპირ — რამდენიმე პუნქტად“
1. ამოცანა არ არის კამათი მოვიგოთ — ამოცანაა, რეჟიმი დავამარცხოთ.
ნებისმიერი მცდელობა, მამუკა ხაზარაძისთვის შეურაცხყოფის მიყენებისა — პირდაპირი თუ ირიბი მინიშნებით, თითქოს ის ივანიშვილს გაურიგდა, მხოლოდ იმიტომ რომ დისკუსიას ითხოვს არჩევნების თაობაზე — კონტრპროდუქტიულია.
თუ ასე ვიმსჯელებთ, მეც შემიძლია ვთქვა, რომ ვინც ასეთ თავდასხმებს ახორციელებს, სწორედ ის არის გარიგებული.
შევეშვათ ამ მარაზმს — სირცხვილია.
2. ზღაპარია, რომ რეჟიმი დედაქალაქს ან დიდ ქალაქებს დათმობს.
მთავარი კითხვა ასეთია:
რა ხდება მაშინ, როცა რეჟიმი ისევ ისე იქცევა, როგორც 2021 წლის 26 ოქტომბერს — წერს ის რიცხვები, რაც უნდა?
სანამ ამ კითხვაზე არ გვექნება საერთო პასუხი, მანამდე ვერავის ვთხოვთ არჩევნებში მონაწილეობას, რადგან ყველაფერი, რაც ამის შესახებ ითქმება, ტყუილი იქნება — და ხალხიც ამას ხედავს.
3. 2003 და 2012 წლებთან შედარება არასწორია.
არც 2003-ში და არც 2012-ში ხელისუფლებაში რუსები არ იყვნენ. მაშინდელი მთავრობები დასავლეთის კრიტიკისადმი სენსიტიურები იყვნენ.
დღევანდელი რეჟიმი კი ძალაუფლების შენარჩუნებისათვის ყველაფერზე მიდის — მათ შორის იმაზეც, რაც აქამდე წარმოუდგენლად მიგვაჩნდა.
გავიგოთ: ამ რეჟიმის ბუნებას ვერ ვთანხმდებით?
4. სამოქალაქო სექტორი ხელოვნურ სუნთქვაზეა.
მედია ჩახშობილია.
გამოხატვის თავისუფლება განადგურების ზღვარზეა.
ოპოზიციურ პარტიებს ახრჩობენ.
საარჩევნო ადმინისტრაცია რეჟიმის კონტროლს სრულად ექვემდებარება.
საარჩევნო დავები მიდის მურუსიძემდე.
დამკვირვებლებს აკრძალული აქვთ მუშაობა.
ტიტუშკები და ბოტები მობილიზებულები არიან.
ხალხს უთვალთვალებენ, სცემენ, იტაცებენ, აკავებენ — და ამას არავინ ისჯება.
ამ ფონზე, ამ პროცესში მონაწილეობაზე უარის თქმა მხოლოდ პრაგმატულად სწორი კი არა, არამედ თავმოყვარეობის საკითხია.
თუ ერთ დღეს გვითხრეს: „წითელი ცხვირი გაიკეთე, თორემ არჩევნებიდან მოხსნილი იქნები“ — უნდა გავიკეთოთ?
ეს ზღვარია.
– შსს-სა და პროკურატურაში დაბარებულზე არ მივდივართ — რადგან ცირკია
– წულუკიანთან არ მივდივართ — რადგან ცირკია
– მანდატებზე ვამბობთ უარს — რადგან ცირკია
– სასამართლოდან გავდივართ — რადგან ცირკია
და არჩევნებზე კი მივდივართ? ეს არ არის იგივე ცირკი?
„აკრობატულ ნომერს არ შევასრულებ — მიუღებელია, მაგრამ ცეცხლწაკიდებულ რგოლში თავს გავყოფ და ჰოპს დავიძახებ?“ — გაუგებარია.
თანმიმდევრულობა მნიშვნელოვანია.
თუ ცირკია — ყველგან ცირკია.
რეჟიმის მიზანია, ხალხი კლოუნებად აქციოს — და ჩვენი არათანმიმდევრულობა მათ ამაში ეხმარება.
5. აბა, რა ვქნათ?
არ დავიწყებ ჭკუის სწავლებას.
მთავარი კითხვაა: რა ვქნათ, თუ რეჟიმი მაინც გაყალბებას ცდილობს?
ამ კითხვაზე პასუხი მხოლოდ ერთად შეგვიძლია ვიპოვოთ — მაგრამ ამისთვის ჯერ უნდა დავჯდეთ და ვილაპარაკოთ.
ახლა რომ არა 2024, არამედ 2027 წელი იყოს, რას ვაკეთებდით? ვჩერდებოდით? ვიღუპებოდით?
აი, რაც მაშინ უნდა გვექნა, სწორედ ის უნდა გავაკეთოთ — დღესაც.
დასასრულს
ზურაბ ჯაფარიძის წერილი მკაცრი გზავნილია პოლიტიკურ სპექტრს, საზოგადოებას და საერთაშორისო პარტნიორებს:
თუ ყველაფერი ტყუილზე დგას, სიმართლე უნდა ითქვას — ხმამაღლა და ერთიანად.