როდესაც 2001 წლის ოქტომბერში კინომსახიობთა თეატრში ქართულ-ჰოლანდიური ფილმის „პუტინის დედა“ პრეზენტაცია გაიმართა, ცოტას თუ შეეძლო წარმოედგინა, რამდენად დრამატული და ადამიანური ისტორია იშლებოდა ფირზე. ფილმის ერთ-ერთი მთავარი ფიგურა იყო ვერა პუტინა — ქალი, რომელიც ამტკიცებდა, რომ ვლადიმირ პუტინი მისი ბიოლოგიური შვილია. იგი თავადაც ესწრებოდა პრეზენტაციას.
დაბადება და პირველი სიყვარული
ვერა პუტინა დაიბადა პერმის ოლქის ქალაქ ოჩორაში. სკოლა რომ დაამთავრა, პრაქტიკაზე ტაშკენტში გაუშვეს. სწორედ იქ შეუყვარდა პლატონი – მამაკაცი, რომელიც დაჰპირდა, რომ ცოლად მოიყვანდა. თუმცა ორსულობის დროს პლატონმა ამანათი გამოუგზავნა, რომელშიც წერილი იდო – ქალი გაიგებს, რომ პლატონი ცოლ-შვილიანი აღმოჩნდა. იმედგაცრუებული ვერა მასთან ურთიერთობას წყვეტს, მაგრამ ბავშვს ტოვებს – იბადება ვალოდია, ბიჭი, რომელსაც მოგვიანებით „ვოვა“-დ მოიხსენიებს.
ქართველი სამხედრო და ახალი ოჯახი მეტეხში
რამდენიმე ხანში ვერამ ტაშკენტში ქართველი სამხედრო – გიორგი ოსეფაშვილი გაიცნო. მამაკაცმა ცოლად შერთვა სთხოვა და დაჰპირდა, რომ მისი ვოლოდიაც საკუთარ შვილად ეყვარებოდა. ვერა თანხმობას აცხადებს და მასთან ერთად თბილისში – მეტეხში ჩამოდის. იქ დიდი სახლის ნაცვლად ნახევრად დანგრეული ქოხი დახვდა.
გიორგისთან ურთიერთობა რთული იყო – ჩხუბი უყვარდა და ქალებში სიარულსაც არ ერიდებოდა. თუმცა, როგორც ვერა იხსენებს, ვოვაზე ხელი არასდროს აუწევია:
„არა, ცემით არ სცემდა, მაგრამ არც გულზე ეხატებოდა. აბა, გერი ვის უყვარს?.. დღე ისე გავიდოდა, ხმას არ გასცემდა. ვატყობდი, ვოვასაც ჰქონდა მისი რიდი…“
მეტეხური ბავშვობა – ვოვა ქართულად ლაპარაკობს
ვერას მონაყოლით, ვლადიმირ პუტინი დაახლოებით სამწლამდე გაზარდა. ამბობს, რომ ბიჭმა მალე ისწავლა ქართული:
„მესამე წელიწადში იყო… სულ არ გასჭირვებია ქართულად ალაპარაკება. აქედან რომ წავიყვანე 10 წლისა, რუსული ორი სიტყვაც არ იცოდა“.
ბავშვობა მეტეხში ჩუმი და წყნარი ყოფით სავსე იყო. ვერა იხსენებს, რომ ვოვას უყვარდა თევზაობა, ჭიდაობა და თავისით გაკეთებული „ლაგატკა“, რომლითაც მეზობლის ქათმებზე ესროდა. ჩხუბს არასდროს იწყებდა, თუმცა თუ წააქცევდნენ, არ მოეშვებოდა, სანამ არ მოიგებდა.
დაშორება შვილთან და დაკარგული წლები
ოჯახში კონფლიქტების გამწვავების შემდეგ, ვერამ ქმარს გაბრაზებულ გულზე ფეხი დაადგა და ვოვასთან ერთად მშობლებთან წავიდა. მეორე დღეს უკან დაბრუნდა მხოლოდ გოგონებთან – სოფიკოსა და ლუბასთან. ვოვა კი ბებიასთან და ბაბუასთან დატოვა.
„მაშინ ვფიქრობდი, რომ მათ მოუვლიდნენ… მაგრამ ეს ჩემი ყველაზე დიდი შეცდომა იყო.“
შემდეგ წლებში დედა შვილთან კავშირს ვეღარ ამყარებდა. ოჯახის წევრებმა მისი ადგილსამყოფელი დაუმალეს:
„როცა ვეძებდი, მითხრეს, რომ ვეღარ გეტყვით, სად არისო. ერთმა რძალმა მითხრა – მამაშენს ფიცი მივეცი, რომ არასდროს გეტყოდიო“.
ვერამ მხოლოდ მოგვიანებით შეიტყო, რომ ვოვა სამხედრო გახდა. მასთან კავშირი სამუდამოდ გაწყდა.
ნატვრა და ცარიელი სიზმრები
ვერა პუტინას ყველაზე დიდი სევდა იმაშია, რომ შვილი აღარასდროს უნახავს. ამბობს, რომ ხშირად ესიზმრება, თუმცა სიზმარშიც კი გაბუტულია და ხმას არ ეძახის.
„ისე არ მინდა მოვკვდე, რომ ერთხელ მაინც არ მნახოს ვოვამ და არ დამელაპარაკოს… სიზმარშიც ხშირად ვხედავ, მაგრამ ხმას არ მცემს. როგორც ცხოვრებაში, ისე სიზმარშიც გაბუტულია ჩემზე.“
დოკუმენტური ფილმი – „პუტინის დედა“
ფილმი „პუტინის დედა“, რომლის რეჟისორებიც არიან ინეკე სმიტი და გიორგი ოვაშვილი, 2001 წელს ფართო ინტერესით გაშუქდა ქართულ მედიაში. ის არ განიხილავს მხოლოდ ბიოგრაფიულ ფაქტს – ის მოგვითხრობს დაკარგულ დედაზე, ქალზე, რომელმაც სიყვარული საკუთარ თავზე დაამარცხა და ვაჟი მხოლოდ ერთი სიტყვის სათქმელად მაინც მთელი ცხოვრება ეძება.
დასასრული
ეს არის ერთი ქალის ხმა – შორიდან, გატეხილი და მარტოსული. ხმა, რომელიც ცდილობს მიაწვდინოს იმ კაცს, ვისზეც ამბობს:
„მთავარი ის კი არ არის, ვინ გახდა ის… მთავარია, რომ ვოვა ჩემი შვილი იყო.“