დამოუკიდებლობა როგორც ფუნდამენტური მდგომარეობა, და არა შედეგი

გელა ჩარკვიანის ეს სიტყვები — „მე არ მესმის, რას ნიშნავს კითხვა: რა მოგვიტანა დამოუკიდებლობამ?“ — თავის თავში ატარებს ღრმა ფილოსოფიურ, სამოქალაქო და იდენტობის განზომილებებს. იგი არ არის მხოლოდ ემოციური რეაქცია; ესაა მტკიცე პოზიცია, რომ დამოუკიდებლობა არ არის შეფასებადი იმავე კრიტერიუმებით, როგორც, ვთქვათ, ეკონომიკური რეფორმა, ახალი გზა ან პროგრამა.

როცა ვსვამთ კითხვას — „რა მოგვიტანა დამოუკიდებლობამ?“ — ეს თავისთავად გულისხმობს, რომ დამოუკიდებლობა რაღაც ინსტრუმენტია, რომლის წარმატება ან წარუმატებლობა შეიძლება შეფასდეს მისი „მომტანობითი სარგებლით“.

გელა ჩარკვიანის პოზიცია ამაშია სწორედ პრინციპული:
დამოუკიდებლობა არ არის საშუალება, არამედ თვითმიზანი.
ეს არის ერის არსებობის პირველადი, ბუნებრივი მდგომარეობა.

იგი შეიძლება ითქვას, ეხმიანება იმავე პოზიციას, რასაც სხვა ქვეყნებში ვხვდებით დამოუკიდებლობის აქტების ან კონსტიტუციების შინაარსში:

„დამოუკიდებლობა არა იმიტომ გვინდა, რომ უკეთ ვივახშმოთ, არამედ იმიტომ, რომ გვინდა, ჩვენი ხმა ჩვენვე გვქონდეს.“